رواندرمانی یا گفتار درمانی راهی برای کمک به افرادی است که دارای طیف گسترده ای از بیماری های روانی و مشکلات عاطفی هستند. روان درمانی می تواند به حذف یا کنترل علائم آزاردهنده کمک کند تا فرد بتواند عملکرد بهتری داشته باشد و بهزیستی و بهبودی را افزایش دهد.
مشکلاتی که روان درمانی به آنها کمک می کند شامل مشکلات در کنار آمدن با زندگی روزمره است. تأثیر ضربه، بیماری یا از دست دادن پزشکی، مانند مرگ یک عزیز؛ و اختلالات روانی خاص، مانند افسردگی یا اضطراب. انواع مختلفی از روان درمانی وجود دارد و برخی از انواع ممکن است با مشکلات یا مسائل خاصی بهتر عمل کنند. روان درمانی ممکن است همراه با دارو یا سایر روش های درمانی استفاده شود.
جلسات درمانی
درمان ممکن است در یک محیط فردی، خانوادگی، زوجی یا گروهی انجام شود و می تواند به کودکان و بزرگسالان کمک کند. جلسات معمولاً یک بار در هفته برای حدود 30 تا 50 جلسه برگزار می شود. هم بیمار و هم درمانگر باید به طور فعال در روان درمانی شرکت کنند. اعتماد و رابطه بین یک فرد و درمانگر او برای همکاری موثر و بهره مندی از روان درمانی ضروری است.
رواندرمانی می‌تواند کوتاه‌مدت (چند جلسه)، پرداختن به مسائل فوری، یا بلندمدت (ماه‌ها یا سال‌ها)، پرداختن به مسائل طولانی‌مدت و پیچیده باشد. اهداف درمان و ترتیبات برای دفعات و مدت زمان ملاقات به طور مشترک توسط بیمار و درمانگر برنامه ریزی می شود.
رازداری یک نیاز اساسی روان درمانی است. همچنین، اگرچه بیماران در احساسات و افکار شخصی مشترک هستند، اما تماس فیزیکی صمیمی با یک درمانگر هرگز مناسب، قابل قبول و مفید نیست.
روان درمانی و دارو درمانی
روان درمانی اغلب در ترکیب با دارو برای درمان بیماری های روانی استفاده می شود. در برخی شرایط دارو ممکن است به وضوح مفید باشد و در برخی دیگر روان درمانی ممکن است بهترین گزینه باشد. برای بسیاری از افراد، درمان ترکیبی دارو و روان درمانی بهتر از هر دو به تنهایی است. بهبود شیوه زندگی سالم، مانند تغذیه خوب، ورزش منظم و خواب کافی، می تواند در حمایت از بهبودی و سلامت کلی مهم باشد.
آیا روان درمانی موثر است؟
تحقیقات نشان می‌دهد که اکثر افرادی که رواندرمانی می‌شوند، تسکین علائم را تجربه می‌کنند و بهتر می‌توانند در زندگی خود عمل کنند. حدود 75 درصد از افرادی که وارد روان درمانی می شوند تا حدودی از آن سود می برند.1 نشان داده شده است که روان درمانی باعث بهبود احساسات و رفتارها می شود و با تغییرات مثبت در مغز و بدن مرتبط است. این مزایا همچنین شامل روزهای بیماری کمتر، ناتوانی کمتر، مشکلات پزشکی کمتر و افزایش رضایت شغلی است.
با استفاده از تکنیک‌های تصویربرداری مغز، محققان توانسته‌اند تغییراتی را در مغز پس از انجام رواندرمانی مشاهده کنند. مطالعات متعدد تغییرات مغزی را در افراد مبتلا به بیماری روانی (از جمله افسردگی، اختلال هراس، PTSD و سایر شرایط) در نتیجه انجام روان درمانی شناسایی کرده است. در اغلب موارد تغییرات مغزی ناشی از روان درمانی مشابه تغییرات ناشی از دارو بود
برای کمک به بهترین استفاده از روان درمانی، درمان را به عنوان یک تلاش مشترک در نظر بگیرید، باز و صادق باشید و از برنامه مورد توافق خود برای درمان پیروی کنید. هر تکالیفی را بین جلسات انجام دهید، مانند نوشتن در یک مجله یا تمرین آنچه در مورد آن صحبت کرده اید.
انواع روان درمانی
روانپزشکان و سایر متخصصان سلامت روان از چندین نوع درمان استفاده می کنند. انتخاب نوع درمان بستگی به بیماری و شرایط خاص بیمار و ترجیحات او دارد. درمانگران ممکن است عناصری از رویکردهای مختلف را ترکیب کنند تا به بهترین شکل نیازهای فرد تحت درمان را برآورده کنند.
درمان شناختی رفتاری (CBT) به افراد کمک می‌کند تا الگوهای تفکر و رفتاری را که مضر یا بی‌اثر هستند شناسایی و تغییر دهند و افکار و رفتارهای عملکردی دقیق‌تری را جایگزین آنها کنند. می تواند به فرد کمک کند تا روی مشکلات فعلی و نحوه حل آنها تمرکز کند. اغلب شامل تمرین مهارت های جدید در “دنیای واقعی” است. CBT می تواند در درمان انواع اختلالات از جمله افسردگی، اضطراب، اختلالات مربوط به تروما و اختلالات خوردن مفید باشد. به عنوان مثال، CBT می تواند به فرد مبتلا به افسردگی کمک کند تا الگوهای فکری منفی یا رفتارهایی را که به افسردگی کمک می کند، تشخیص دهد و تغییر دهد.
درمان بین فردی (IPT) یک نوع درمان کوتاه مدت است. این به بیماران کمک می کند تا مسائل زیربنایی بین فردی را که دردسرساز هستند، مانند غم و اندوه حل نشده، تغییر در نقش های اجتماعی یا کاری، درگیری با افراد مهم و مشکلات مربوط به دیگران، درک کنند. این می تواند به افراد کمک کند روش های سالم برای ابراز احساسات و راه های بهبود ارتباطات و نحوه ارتباط آنها با دیگران را بیاموزند. اغلب برای درمان افسردگی استفاده می شود.
رفتار درمانی دیالکتیکی نوع خاصی از CBT است که به تنظیم احساسات کمک می کند. این اغلب برای درمان افراد مبتلا به افکار مزمن خودکشی و افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی، اختلالات خوردن و PTSD استفاده می شود. مهارت‌های جدیدی را آموزش می‌دهد تا به افراد کمک کند مسئولیت شخصی خود را برای تغییر رفتار ناسالم یا مخرب بر عهده بگیرند. این شامل درمان فردی و گروهی است.
روان درمانی مبتنی بر این ایده است که رفتار و بهزیستی روانی تحت تأثیر تجربیات دوران کودکی و افکار یا احساسات تکراری نامناسب است که ناخودآگاه (خارج از آگاهی فرد) هستند. یک فرد با درمانگر کار می کند تا خودآگاهی را بهبود بخشد و الگوهای قدیمی را تغییر دهد تا بتواند مسئولیت کامل زندگی خود را به عهده بگیرد.
روانکاوی شکل فشرده تری از درمان روان پویشی است. جلسات معمولاً سه بار یا بیشتر در هفته برگزار می شود.
درمان حمایتی از راهنمایی و تشویق برای کمک به بیماران برای توسعه منابع خود استفاده می کند. این به ایجاد عزت نفس، کاهش اضطراب، تقویت مکانیسم های مقابله و بهبود عملکرد اجتماعی و اجتماعی کمک می کند. روان درمانی حمایتی به بیماران کمک می کند تا با مسائل مربوط به شرایط سلامت روانی خود مقابله کنند که به نوبه خود بر بقیه زندگی آنها تأثیر می گذارد.
درمان‌های اضافی که گاهی همراه با رواندرمانی استفاده می‌شوند عبارتند از:
درمان به کمک حیوانات – کار با سگ، اسب یا سایر حیوانات برای ایجاد آرامش، کمک به برقراری ارتباط و کمک به مقابله با تروما
هنر درمانی خلاق – استفاده از هنر، رقص، نمایش، موسیقی و شعر درمانی
بازی درمانی – برای کمک به کودکان برای شناسایی و صحبت در مورد عواطف و احساسات خود